"Αν δε φοβόμουν..."

Αν δε φοβόμουν μη με περάσουν για τρελή…

…θα καθόμουν απέναντι από τον ήλιο και μπροστά από τη θάλασσα για μία ολόκληρη μέρα.

Με τα μάτια κλειστά και με αυτιά ανοιχτά για να ακούω τον παφλασμό των κυμάτων και τον ήχο από τα τζιτζίκια.

Και κάπως έτσι, δε θα χρειαζόταν να δω αυτήν την εικόνα για να τη νιώσω.

…Θα ζητούσα το ηλιοβασίλεμα να διαρκεί περισσότερη ώρα

…και το ξημέρωμα να γίνεται πιο εύκολα αντιληπτό, ώστε να μην χρειάζεται να έχεις τα μάτια σου καρφωμένα στον ουρανό… σαν αυτόν τον τύπο!

…Θα έβλεπα για μία ολόκληρη μέρα ασταμάτητα ταινίες δράσης με τον Cary Grant, σε κάτι πλοία και υποβρύχια και θα έριχνα το γέλιο της αρκούδας.

…Θα ξεχνιόμουν με τις ώρες, παρέα με χνουδωτούς φίλους, που κάπου συνάντησα.

…Και θα ευχόμουν να μπορούσα να γυρίσω τους δείκτες του ρολογιού πίσω για να τα ζήσω όλα ξανά απ’ την αρχή.

Όλα αυτά, αν δε φοβόμουν μη με περάσουν για τρελή.

Ε λοιπόν, ευτυχώς, που φοβάμαι!

Γιατί κάπως έτσι τα πράγματα θα έχαναν το νόημά τους. Θα έχαναν την αξία τους.

Τι νόημα θα είχαν οι ακτίνες του ήλιου πάνω στη θάλασσα και η γυαλάδα που δημιουργούν!

Τι νόημα θα είχε ο ήχος του παφλασμού αν ακουγόταν ασταμάτητα 24 ώρες το εικοσιτετράωρο!

Τι αξία θα είχαν τα ηλιοβασιλέματα και τα ξημερώματα αν δε διαρκούσαν για λίγες μόνο στιγμές!

…Και οι ταινίες με αστείους πρωταγωνιστές και vintage διαθέσεις, αν τις βλέπαμε ξανά και ξανά έτσι μονότονα!

Τι νόημα θα είχαν οι αναμνήσεις των στιγμών με τους φίλους που κάναμε, αν δε μιλούσαμε για στιγμές αλλά για ατελείωτες ώρες!

Το ρολόι καλά θα κάνει, λοιπόν, να συνεχίζει την κανονική του διαδρομή…

…ώστε να δίνει τη δυνατότητα στις στιγμές να ξανάρθουν και να ξανάρθουν.

Κείμενο – Φωτογραφίες:

Βίκυ Βλασιάδου